✨ Een nieuwe stap: de zenuwblokkade bij de Mayo Clinic

Dinsdag 28 oktober was het zover: de celiac plexus block – in het Nederlands een zenuwblokkade van de buikzenuwknopen.

Deze zenuwknopen liggen diep in je buik, vlak voor de wervelkolom, en sturen pijnsignalen van organen zoals de lever, galwegen, alvleesklier en maag naar de hersenen. Bij mij zijn dat de zenuwen die al jaren al die intense, zeurende en brandende pijn vanuit de lever en galwegen doorgeven. Omdat mijn lever en galwegen zo vaak ontstoken zijn, stond mijn hele zenuwstelsel letterlijk “in de overdrive”. De blokkade moet die overactieve zenuwen tijdelijk tot rust brengen.

Deze eerste keer is het een tijdelijke blokkade — een soort testfase om te zien hoe mijn lichaam reageert. Als het goed helpt, willen ze binnenkort een langere tijdelijke blokkade of zelfs een permanente blokkade uitvoeren.

🩻 Wat de ingreep inhoudt

 

Bij de celiac plexus block brengen ze via de rug — onder röntgendoorlichting  — een dunne naald in tot vlak bij de zenuwknopen. Daar spuiten ze een combinatie in van verdovingsmiddel en ontstekingsremmende medicatie. Dat zorgt ervoor dat de pijnsignalen uit de lever en galwegen niet meer aankomen in de hersenen. Sommige mensen voelen daarna meteen verlichting, bij anderen duurt het een paar dagen. Ik voel gelukkig al wel wat verschil!

Het is een bijzondere ervaring, want je lichaam is nog steeds ziek, maar de pijn wordt “stilgezet” — alsof iemand de stekker uit een alarm heeft getrokken.

 

🕘 De dag van de ingreep

Om half 10 ’s ochtends had ik eerst een gesprek met de pijnarts. Ze legde nogmaals uit wat ze gingen doen, en wat ik kon verwachten. Daarna was het wachten tot mijn beurt — om 12 uur werd ik opgehaald voor de procedure. Eerlijk gezegd was ik behoorlijk gespannen. Ik werd niet onder narcose gebracht, maar bleef wakker met alleen lokale verdoving en een anti-angstmiddel via het infuus. Dat klinkt eng (was het eigenlijk ook), maar het team bestond uit vier vrouwen, en ze waren zó ontzettend lief en zorgzaam. Ze hielden een gezellig praatje gaande, waardoor ik nauwelijks tijd had om bang te zijn. Naast het plaatsen van de verdoving voelde ik bijna niets, alleen wat druk. Ze bleven de hele tijd rustig uitleggen wat ze deden, en dat gaf me vertrouwen.

🤢 Direct na de blokkade

Toen ik van de operatietafel af mocht, voelde ik me duizelig en licht in mijn hoofd.

In de lobby van de Mayo Clinic werd ik ineens zo misselijk dat ik dacht dat ik moest overgeven — gelukkig rolde iemand me snel naar buiten voor wat frisse lucht, waardoor het net op tijd beter ging 😅

Eenmaal terug in het hotel heb ik vooral geslapen. Mijn lichaam was uitgeput, en de adrenaline zakte eruit.

🌙 De dag erna

De volgende ochtend begon niet best. Ik werd wakker met een enorme hoofdpijn — iets wat gelukkig een bekende bijwerking is na deze procedure, doordat de zenuwen en bloedvaten even “in de war” zijn geraakt. Alsof dat nog niet genoeg was, kreeg ik er ook koorts (38,5°C) bij. Niet ideaal, want in mijn geval moet dat altijd scherp in de gaten worden gehouden. De dag verliep dus vrij rustig: veel slapen, kleine beetjes eten en proberen bij te komen.

🧠 Volgende stap: zenuwblokkade voor hoofdpijn en migraine

Door de ontstekingen in mijn lever en galwegen ontstaat er bij mij ook veel spierspanning in de nek en een voortdurende druk in het hoofd — wat bijdraagt aan de dagelijkse hoofdpijn en migraine. Daarom staat er op woensdag 5 november een tweede zenuwblokkade gepland, maar dan in mijn nek. Deze blokkade richt zich op de zenuwen die signalen vanuit het hoofd en de nek doorgeven aan de hersenen. De hoop is dat het helpt om de chronische hoofdpijn en migraine te verminderen die mijn leverproblemen veroorzaken.

💬 Terugkijkend

De zenuwblokkade was spannend, intens en niet zonder bijwerkingen — maar ook een belangrijke stap in het grotere plan. Het idee dat mijn lever eindelijk even rust krijgt van al die pijnsignalen, geeft hoop. En ondanks de duizeligheid, misselijkheid en koorts voelde het ergens ook als een klein begin van een nieuw hoofdstuk: de eerste echte poging om de pijn te temmen, in plaats van er alleen maar op te reageren.

Dit was allemaal mogelijk door jullie donaties, en daar ben ik jullie eeuwig dankbaar voor! Voor de volgende stappen is er helaas meer geld nodig dan dat er nu al opgehaald is… 

Willen jullie mijn verhaal verder verspreiden en overwegen om te doneren?

Liefs,

El ❤️