Goedemorgen vanuit Rochester 😴
Nou… we hebben de reis gisteren overleefd (ja, overleefd!).
De nacht ervoor begon het eigenlijk al mis, want vanaf 3 uur ’s nachts kon ik niet meer slapen van de zenuwen. Rond half 10 vertrokken we richting Schiphol, waar onze lieve (schoon)broer Jordi ons naartoe bracht. Maar eerst nog even — en dat vond ik best emotioneel — afscheid nemen van mijn ouders ❤️
Onderweg zagen we meerdere regenbogen 🌈, een teken van belofte en hoop.
Eenmaal op Schiphol verliep alles verrassend soepel: koffers afgeven, rolstoelassistentie, douane door en op naar de gate.
De eerste bestemming was IJsland — en die landing was zó prachtig! Toch nog een beetje IJsland gezien vanuit het vliegtuig 😍
Bij aankomst stond er weer een rolstoel klaar en hop, door naar de paspoortcontrole en de volgende vlucht.
We konden nog net een flesje water kopen toen het boarden al begon. Inmiddels was de vermoeidheid er goed ingeslopen en zat ik echt op 0% energie. Maar ach, 6,5 uur vliegen… dan kan ik toch lekker even bijtanken?
Nou, nee dus 😂
Het vliegtuig was benauwd, krap (denk: hoogseizoen naar Turkije met Transavia) en tot overmaat van ramp kregen we geen avondeten. Op een internationale vlucht van 4 uur ’s middags tot 11 uur ’s avonds! Mag dat überhaupt? Dus er zat niks anders op dan hele vieze noedels te eten 🤢
We moesten nog 4 uur vliegen, en we waren inmiddels allebei gillend gek.
“Maar waarom ga je dan niet gewoon slapen, Elmary?” Nou, nummer 1: een krijsende baby, en nummer 2: zoveel pijn dat ik geen enkele houding kon vinden in die krappe ruimte. Ja, dan duren die uren echt héél lang 😅
Eenmaal geland kon ik de grond wel kussen van opluchting.
De koffers kwamen gelukkig snel, maar bij de autoverhuur bleek de auto die we geboekt hadden niet meer beschikbaar. Daar later meer over — want dat bleek uiteindelijk goed nieuws 😉
Daarna nog 1,5 uur rijden van Minneapolis naar Rochester, en eenmaal daar kropen we letterlijk de hotelkamer binnen.
Op bed geploft, ogen dicht… en uiteraard waren we allebei om 4 uur ’s nachts weer klaarwakker door het tijdsverschil. Gelukkig had ik geleerd van de vorige keer en melatonine meegenomen (zo slim van mezelf 🤓).
En nu zijn we dus wakker, gedoucht en hebben we ontbeten. Maar oh, wat zijn we brak. Barstende hoofdpijn en steken bij m’n lever.
Gelukkig is de eerste afspraak pas dinsdag, dus ik heb nog even tijd om bij te komen op de hotelkamer.
De reis was zwaar, maar we zijn er gewoon.
Weer veilig in de buurt van de Mayo Clinic en de artsen 🩵
Zo dankbaar voor alle donaties die dit mogelijk gemaakt hebben!
Volg mij ook op instagram (@samenvoorelmary), waar ik dagelijks foto’s, reels en andere korte verhalen deel!